انتخابات فرانسه و مارکسیزم انقلابی

مانی روشن

انتخابات فرانسه و مارکسیزم انقلابی

در انتخابات از میان ده نامزد شرکت کننده در دور اول انتخابات ریاست جمهوری فرانسه، نيکولا سارکوزی، نامزد راست ميانه، و سگولن رويال، نامزد سوسياليست ها به دور دوم رای گیری راه یافته اند. در دور اول رای گیری انتخابات ریاست جمهوری فرانسه که روی یکشنبه 22 آوریل 2007 صورت گرفت حدود 86 درصد (5/44 میلیون نفر) واجدان رای دادن شرکت کردند و شمارش آرا نشان می دهد که 31 درصد از رای دهندگان به آقای سارکوزی و بیست و پنج درصد به خانم رویال رای دادند.از آنجا که هیچیک از نامزدهای شرکت کننده در این انتخابات به حد نصاب پنجاه درصد از آرا دست نیافت، دور دوم انتخابات با شرکت خانم رویال و آقای سارکوزی روز 6 ماه مه برگزار خواهد شد. فرانسوا بايرو و ژان ماری لوپن دو نامزد ديگر اين انتخابات هم به ترتيب ۱۸ و يازده درصد آرا را به خود اختصاص دادند.

اما گزارشات انتخابات که در مطبوعات بورژوایی درج گشت هیچک یک غیر مترقبه نبود. نتیجه انتهابات دوره دوم نیتجه تغییری کیفی در روند سیاسی هیئت حاکم فرانسه نخواهد داد. اما آنچه در این انتخابات حائز اهمیت بود تغییر در وضعیت گرایشات چپ گرا بود. از انیرو در این مقاله عمدتاً به وضعیت گرایشات نقلابی در فرانسه با دیدی نقدانه پرداخته می شود.

درس هایی انتخابات 21 آوریل 2007 در فرانسه سه گانه بود:

اول، برخلاف تابلیغات رسانه های عمومی اروپایی؛ تعداد شهروندانی که از رای گیری امتناع کردند بسیار بالا بود. 8/27 در صد ممتنغ در این انتخابات بالاترین از زمان آغاز انتخابات ریاست جمهوری در فرانسه بوده است. مفهوم این امتناع بالا اینست که بخش مهمی از مردم از سیاست های تضییقاتی نظام سرمایه داری به تنگ آمده و موضع بی تفاوتی در قبال این انتخابات اتخاذ کرده اند. از آنجایی که می دانند گرایش های انقلابی نیز هرگز راه به حکومت پیدا نمی کنند؛ در انتخابات شرکت نمی کنند.

دوم: ما شاهد بی اعتباری و تلاشی سیاسی احزاب استالنیستی بودیم. «حزب کمونیست فرانسه» که پس از جنگ جهانی اول بزرگترین حزب «چپگرای» فرنسه بود و در بیشتر انتخابات آرای دو رقمی کسب می کرد و در کابینه ژوسپن به مدت 5 سال به سرمایه داری خدمت کرد و از آرای بالای برخوردار بود؛ در این انتخابات اخیر برای اولین بار در تاریخ انتخاباتی فرانسه کاندید حزب کمونیست فرانسه (ماری-جورج بوفه 707 هزار رای آورد)؛ آرای آن به یک سوم آرای دو گروه تروتسکیستی کاهش یافت (اولیور بسانسنو 1 میلیون و 498 هزار و آرلت لاگیه 488 هزار). از گروهها مائوئیستی که در سال 1968 بزرگترین نیروی چپ فرانسه بودند، کوچکترین خبری نبود!

سوم: کسب اعتبار و آرای بالای دو گروه تروتسکیستی LCR و LO، توسط بخش عمده ای از جوانان و کارگران پیشروی فرانسه.

این دو سازمان تروتسکیستی گرچه در مواردی وارد اتحاد عمل در انتخابات شده اند؛ اما کمکاکان با دو روش متفاوت با مسایل اجتماعی برخورد می کنند.

سازمان «لوت اورير» یا LO

سازمان «اتحاديه کمونيست» را بيشتر به نام روزنامه ی هفتگی آن Lutte Ouvriere می شناسند. اين سازمان در سال 1968 اعلام موجوديت کرد. در دو دهه گذشته یکی از پر نفوذترین احزاب کارگری در فرانسه بوده است. در واقع اين سازمان ادامه ی جريانی بود که در طول سال های جنبش مه- ژوئن 1968 در فرانسه غيرقانونی اعلام گرديد. اتحاديه کمونيست از درون سنتی بيرون آمد که در اواخر دهه ی 30 توسط يکی از فعالين تروتسکيست اهل رومانی به نام «بارتا» (Barta) آغاز گرديده بود. وی در POI (بخش فرانسه ی بين الملل چهار) فعاليت می کرد. پس از اعلام غيرقانونی بودن تمام سازمان های کمونيستی در آستانه ی جنگ جهانی دوم، POI که از عدم آمادگی برای مقابله با چنين وضعيتی برخوردار بود. از هم فرو پاشيد. پس از آن «بارتا» و تعدادی ديگر از کمونيست های انقلابی موفق شدند فعاليت های سياسی خود را بر مبنی برنامه ای تروتسکيستی از نو آغاز کنند.

پس از سال ها تلاش پيگير و آماده نمودن کادرهای ورزيده، اتحاديه کمونيست که کماکان نيروی کوچکی بود موفق شد در سال 1947 اعتصاب بزرگ کارگران کارخانجات اتومبيل سازی « رنو» را سازمان دهد. اين اعتصاب در اعتراض به متوقف کردن سطح دستمزدها صورت گرفت. در آن زمان کارخانه ی « رنو» سنتاً دربر گيرنده ی کارگران کمونيست بود. در آن شرايط حزب کمونيست فرانسه (استالينيست) در دستگاه دولتی دارای چندين وزير بود. آنان که از جلوگيری از اين اعتصاب عاجز بودند در نهايت مجبور شدند برای قرار نگرفتن در مقابل کارگران و از دست ندادن پايه ی خود در ميان آنان از دولت استعفاء دهند.

پس از آن با شروع جنگ الجزيره و سياسی شدن بسياری از جوانان الجزيره ای در اواخر دهه ی 50، اتحاديه کمونيست هر چه بيشتر رشد کرده و موفق به جلب بسياری از آنان شد. در سال 1974 فعالين اتحاديه کمونيست در بانک دولتی Credit Lyonnais اعتصاب سراسری ای را در فرانسه سازمان دادند. پس از اين اعتصاب آرلت لاگيه، رهبر کميته ی اعتصاب در اين بانک، به عنوان سخن گوی رسمی اتحاديه کمونيست معرفی شد. از آن مقطع تا کنون او هم چنين به عنوان کانديد اين سازمان درانتخابات رياست جمهوری فرانسه شرکت کرده است. اتحاديه کمونيست تا کنون اعتصابات متعددی را در سطح واحدهای توليدی در فرانسه سازمان داده است. در حال حاضر اتحاديه کمونيست از طريق فعالين خود در بيش از 400 واحد توليدی بزرگ در فرانسه به فعاليت مشغول است. آرلت در انتخابات ریاست جکمهوری 1995 بیش 5 در صد از آرای جنبش کارگری را از آن خود کرد و این سازمان به یکی از معتبر ترین احزاب انقلابی اروپا شناخته شد.

با این اوصاف سازمان لوت اورير تمرکز اصلی خود را بر مداخله در جنبش کارگری نهاده و کمتر به مسایل سایر اقشار تحت ستم جامعه مانند زنان و جوانان و ملیت ها در جامعه فرانسه پرداخته است. در سطح بین المللی نیز گرچه به عنوان یک سازمان تروتسکیستی بخش های کوچک دیگر در چند کشور همراه دارد؛ اما هرگز به بین الملل چهارم نپیوست. این روش از ساختن حزب کارگری در سطح ملی (فرانسه) و سطح بین المللی تاثیرات خود را بر این سازمان گذاشته است. این سازمان را به مواضع فرقه گرایانه نسبت به سایر اقشار جامعه کشانده و در سطح بین المللی نیز توفیق زیادی کسب نشده است. روش فرقه گرایانه نسبت به سایر گرایشات همنظر مانند LCR بخش بین الملل چهارم در فرانسه نیز مشاهده شده است.

اما کماکان با وجود این انحرافات؛ لوت اوریر از احترام و اعتبار بسیاری در میان کارگران فرانسه برخوردار است. اعضای اوت اوریر کاملا منضبط عمل کرده و سازماندهی آنها در اعتصابات کارگری در فرانسه طی 2 دهه گذشته بی نظیر بوده است.

اتحادیه کمونیست انقلابی LCR

اتحادیه کمونیست انقلابی؛ بخش بین الملل چهارم (گرایش ماندل) است. این سازمان یکی از بزرگترین و پر نفوذ ترین بخش های بین الملل چهارم بوده است. بر خلاف لوت اویر؛ این سازمان سنتاً تمرکز اصلی فغالیت خود را بر سایر مسایل اجتماعی (زنان، جوانان و مهارجرین) گذاشته است. فعالیت کارگری این سازمان و انضباط درونی آن در حد لوت اوریر نیست. اما در سطح ئئوریک به علت سابقه اش و رهبرانی مانند ارنست مندل؛ این سازمان از برتری فراتری نسبت به لوت اوریر قرار دارد. در سطح عملی این سازمان عمدتاً همانند یک گروه فشار عمل کرده و از اینرو در انتخابات ها می توان آرای بیشتری را به خود اختصاص دهد. برای آشنایی به مواضع سیاسی کنونی این سازمان به اعلامیه «اولیور باسانسنو» نامزد انتخاباتی LCR توجه کنید:

"نزدیک به 8/1 میلیون نفر از رای دهندگان از نامزدی من حمایت کرده و به من رای دادند که نسبت به سال 2002 با رشد ششصد هزار رای رو به رو بوده است. با وجود فشار برای "رای مفید" که طی چند هفته اخیر به عنوان تنها برنامه انتخاباتی سگولن رویال اجرا شده ، بیش از 5/4 درصد رای دهندگان به من رای دادند.

این موضوع دلگرمی پربهایی برای مبارزات آینده است. من از کسانی که به من رای دادند تشکر می کنم. ما در این مبارزات انتخاباتی فراتر از نتیجه در پاسخ گویی به توقعات اجتماعی مردم پیروز شدیم. برای حق اشتغال، بالا بردن قدرت خرید، برای حق مسکن و ... حداقل دستمزد پس از پرداخت مالیات 1500 یورویی ، افزایش در آمد های 300 یورویی ، مصادره خانه های بلا تصدی ، جلوگیری از اخراج ها و مبارزه علیه تبعیض.

«نیکولاس سارکوزی» (یو.م .پی) پیروز شده و برای رقابت با «رویال» (حزب سوسیالیست) به دور دوم راه یافته است. "راست " آمده است ، پس از 5 سال دنبال کردن سیاست سیستماتیک تخریب پیروزی های اجتماعی ما، حالا سارکوزی می خواهد رفتار تکان دهنده "ام ای دی ای اف" (بزرگترین اتحادیه کارفرمایانن در فرانسه) را در جامعه فرانسه اجرا کند و این به معنی نابرابری های بیشتر، بی عدالتی بیشتر و آزادی کمتر است. «لوپن» (حزب دست راستی شبه فاشیستی) از مبارزه حذف شده و این خبر خوبی است اما سارکوزی روش مبارزه ارتجاعی افراطی را پیش گرفته است. این مرد و برنامه هایش خطری بزرگ هستند.

هیچ کاندیدایی صاحب رای هایش نیست و هر کس آشکارا آزاد است که رای خود را 6 مه 2007 (دوره دوم انتخابات) به صندوق بیاندازد. اما، برای 5 سال، ال س آر (اتحادیه کمونیست های انقلابی) با سیاست های شیراک و نخست وزیرش در خیابان و پای صندوق های رای جنکیدند. به همین خاطر از شما دعوت می کنم که روز اول ماه می در تمام شهر های فرانسه برای اقدامات اجتماعی ضروری که من از آنها در مبارزات انتخاباتی خود دفاع کردم و علیه طرح های ضد اجتماعی سارکوزی، دست به تظاهرات بزنید. علیه این "راست " خودمحوربین، دور دوم انتخابات لزوما شکل یک همه پرسی "ضد سارکوزی" برای تمام کسانی که قصد مبارزه با سیاست های او را دارند ، به خود خواهد گرفت. در 6 مه، ما در کنار کسانی خواهیم بود که می خواهند جلوی سارکوزی را در رسیدن به ریاست جمهوری بگیرند. این به معنی حمایت رویال نیست، بلکه مخالفت با سارکوزی است.

در رو به رو شدن با این "راست" قوی حزب سوسیالیست و کاندیداهایش به راستی در وظیفه برابر نیستند. در کل این مبارزات انتخاباتی من توزیع ثروت را پیشنهاد کردم. من اشاره کردم که این طرح "حزب سوسیالیست" (پ اس) نیست که در همان زمینه ایست که "راست" لیبرالیسم را قبول و از سود کمپانی های بزرگ حمایت میکند. حتی در زمینه میهن پرستی و ناسیونالیسم "پی اس" به دنبال رقابت با "راست " است . و این دلیل حمایت نکردند "ال سی آر" از رویال است .

من از کسانی که خود را در جبهه ما یافتند، دعوت به همکاری مجدد می کنم، تا نیرویی توانا در دفاع از آنها در بسیج اجتماعی تشکیل دهیم . ما با هر رئیس جمهوری که 6 مه از صندوق های رای به کاخ الیزه راه یابد، و با سیاست های لیبرالی آن لازم است که مخالفت کرد، و "ال سی آر" به حرکت در جهت بزرگترین اتحاد ممکن در مبارزه ادامه خواهد داد. سپس نه تنها اگر سارکوزی به ریاست جمهوری انتخاب شد بلگه اگر رویال هم انتخاب شود او می داند که نه تنها در راست بلکه در چپ هم مخالفانی دارد.

ما به نیروی جدید ضد کاپیتالیستی نیاز داریم تا مانند 5 سال گذشته در مبارزه و مقاومت، در زمینه نسل جدید سیاسی که از بسیج عمومی علیه "سی پی ای " پدیدار شد ، مفید باشیم.

"ال سی آر" به شما پیشنهاد می کند که این نیروی توانا در مبارزه با کاپیتالیسم را با هم بسازیم". (برگردان از: نیما چراغی)

در آخر باید ذکرشود که هیچ کدام از این دو سازمان تروتسکیستی توهی نسبت به انتخابات و سرمایه داری ندارند. شرکت آنان در انتخابات

مانی روشن

اردیبهشت 1386